Wrocławska prosta tęcza

  Tęcza pojawia się często w różnych kulturach. W mitologi greckiej tęcza jest drogą między Niebem a Ziemią, którą pokonywała Iris. Skandynawowie uważali tęcze za most łączący świat bogów i ludzi. Irlandzki skrzat leprechaun chował garnek złota na końcu tęczy. W Biblii jest symbolem przymierza między Bogiem i człowiekiem. Bóg obiecał Noemu że ziemi nie nawiedzi już wielka powódź.

   Zainspirowany dziełem "Dziewięć promieni światła na niebie" Henryka Stażewskiego stworzyłem koncepcje prostej tęczy. Dzieło Stażewskiego zostało po raz pierwsze pokazane 9 maja 1970 roku we Wrocławiu podczas sympozjum artystycznego "Wrocław 70".



  Koncepcja prostej tęczy zakłada budowę minimalistycznej instalacji składającej się z siedmiu brył, które różnią się kolorem (7 kolorów składowych tęczy). Wymiary pojedynczej bryły w przybliżeniu to 1m x 1m u podstawy na 4m wysokości. Na szczycie każdej bryły znajduje się reflektor, który wytwarza snop światła w kolorze danej bryły. Snop światła stanowi niematerialne przedłużenie materialnej części instalacji.

  W nocy instalacja powinna być widoczna z daleka. Dzięki temu może stanowić doskonały punkt orientacyjny.

  Wrocław jako miasto krasnali powinien mieć swoją oryginalną tęcze. 

Najlepszym miejscem na tą instalacje był by plac przed Dworcem Głównym. Szybko stał by się dobrym punktem orientacyjnym dla turystów i miejscem spotkań dla Wrocławian.